Oczywiście nie mam na myśli sytuacji, w której ciasny stop loss powoduje tak częste zamykanie transakcji, że całe nasze inwestowanie staje się nieefektywne.
W tym wpisie chciałbym pokazać znaczenie blisko ustawionego stop lossa dla naszego zarządzania kapitałem, a także odkłamać nieco lewarowanie portfela, które miewa niekiedy bardzo złą prasę.
Wyobraźmy sobie portfel inwestycyjny na rynku akcji o dowolnej wartości. Jego posiadacz opracował system inwestycyjny, który pozwala na ustawienie stopa średnio w odległości 2% od ceny wejścia. Jednocześnie, inwestor zakłada możliwość zaryzykowania 3% portfela w każdej z transakcji, jaką zawiera. Widzicie paradoks? Nawet kupując akcje za wszystkie środki zgromadzone w portfelu, nie jest możliwe, aby zaryzykować więcej niż te 2%, gdyż po prostu nasza strategia z samej swej konstrukcji zakłada postawienie na szali tyle i nie więcej.
W efekcie, inwestor może za każdym razem kupować akcje za wszystkie posiadane przez siebie środki lub też może sztucznie dzielić portfel na kilka części. W pierwszym przypadku, inwestowanie jest dużo bardziej powolne. Żyje się z tą jedną pozycją i tyle. Nawet, jeśli pojawia się wiele innych, potencjalnie bardziej atrakcyjnych okazji inwestycyjnych, inwestor z nich nie korzysta, gdyż nie ma na to środków. Drugie rozwiązanie jest równie nieciekawe. Owszem, jest dywersyfikacja, ale jest ona sztuczna, gdyż nie ma na celu rozkładania ryzyka, a jedynie sztuczne dzielenie środków. W efekcie, dzieląc kapitał na 4 części, inwestor w każdej transakcji stawia na szali nie 3% portfela, jak to wcześniej zakładał, ale jedynie 0,75%. Potencjalne straty są mniejsze, ale i zyski mają czterokrotnie mniejszą siłę oddziaływania na portfel.
Trzecim rozwiązaniem jest przeniesienie się na rynek oferujący możliwość skorzystania z dźwigni finansowej. Dzięki wykorzystywaniu kapitału jako depozytu, możliwe jest otwarcie pozycji wielokrotnie przekraczającej posiadane środki. Tak więc możliwe jest równoczesne otwarcie pięciu pozycji, lewarując portfel dziesięciokrotnie, wykorzystując przy tym jedynie 50% kapitału. I tu właśnie wielką zaletą jest ciasno ustawiony stop loss. Przyjmując wymienione wyżej założenie, każda z pozycji będzie miała wartość dwukrotności portfela. Jeśli inwestor ustawi stopa o szerokości 1,5%, zaryzykuje w jednej transakcji właśnie 3% portfela. Dzięki ciasnym stopom jesteśmy w stanie otwierać wiele pozycji na rynku, bez jednoczesnego zwiększania naszego ryzyka.
I tu właśnie kryje się klucz w korzystaniu z dźwigni finansowej. Jeśli kontroluje się ryzyko, można korzystać z lewara do woli. Na potrzeby tego wpisu dokonałem kilku punktowych obserwacji swojego portfela forexowego w sytuacji stosunkowo dużej dźwigni. Kilka razy trafiła się 18-krotność, a raz nawet 24-krotność wielkości otwartych pozycji w stosunku do posiadanego kapitału. Na pierwszy rzut oka, taka ekspozycja może sugerować, że "inwestor albo zaczyna, albo zaraz będzie kończył" swoją przygodę z giełdą. Ale przyglądając się bliżej, okazuje się, że jest to sześć pozycji, z których w każdej ryzyko nie przekracza 2% portfela.
Idąc tym tropem, można sobie wyobrazić jeszcze śmielszy scenariusz. Inwestor ma portfel zlewarowany 20-krotnie i jego całościowe ryzyko równe jest zeru. Jak? Każda z pozycji, które otworzył, przesunęła się w jego stronę o tyle, aby móc przesunąć zlecenia obronne w punkt wejścia. W efekcie, jego jedynym ryzykiem jest luka na otwarciu, która może wypaść poniżej zlecenia zamykającego. Będąc wolnym od ryzyka, kolejnym całkiem zasadnym krokiem może być otwarcie dalszych pozycji i jeszcze większe lewarowanie portfela. Bo i dlaczegóż by nie, jeśli okazje się nadarzają?
Przykład ten pokazuje, że lewar sam w sobie nie jest zły. Co więcej, lewar wykorzystywany bardzo intensywnie również nie musi być zły, pod warunkiem utrzymywania stałej kontroli ryzyka. Ciasne stop lossy dają szansę ograniczenia jednostkowego ryzyka w transakcjach, przy jednoczesnym otwarciu większej ich ilości. Dla aktywnych traderów, jest to idealne połączenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz