Inwestowanie dywidendowe w teorii jest bardzo proste. Kupujesz akcje spółki, która regularnie dzieli się zyskiem, po czym przez lata odcinasz kupony ze swojej inwestycji. Okazuje się jednak, że praktyczny wymiar takiego inwestowania wymaga rozstrzygnięcia wielu niełatwych dylematów.
Inwestowanie dywidendowe od lat zyskuje w Polsce na popularności, co widać zarówno po stronie inwestorów, jak i po stronie spółek, coraz częściej dzielących się zyskiem z akcjonariuszami. Teoretyczne założenia tego stylu inwestowania są bardzo proste. Wystarczy znaleźć kilka spółek regularnie wypłacających dywidendę i posiadających silną kondycję fundamentalną, a następnie zakupić ich akcje i oczekiwać na pojawiającą się raz w roku, a być może nawet i raz na kwartał, dywidendę.
Dodatkowym oczekiwaniem jest regularny wzrost nominalnej dywidendy wypłacanej w przeliczeniu na każdą akcję. Przecież spółka dywidendowa z roku na rok się rozwija, a co za tym idzie generuje coraz wyższe ilości gotówki, z których część może wypłacać inwestorom. Jeżeli rośnie zysk, to przy założeniu że akcjonariuszom w postaci dywidendy wypłacana jest stała część tego zysku, np. 50%, wysokość dywidendy powinna również nominalnie rosnąć. Jest to podejście szczególnie popularne w USA, ale upowszechniające się również w Polsce.
Co więcej, jeżeli część zysku pozostaje w spółce i przeznaczana jest na kapitał zapasowy, wartość samej spółki powinna z tego tytułu rosnąć, przekładając się na wzrost kursu na giełdzie. Mamy więc podwójne korzyści z dywidendowego podejścia.
Model ten idealnie sprawdza się w okresie dobrej koniunktury, kiedy to spółki z kwartału na kwartał poprawiają wyniki finansowe, oferując tym samym swoim akcjonariuszom regularne i rosnące dywidendy. Z kolei towarzysząca boomowi gospodarczemu hossa sprawia, że ceny akcji również rosną, przekładając się na dobre wyniki portfela inwestycyjnego.