Po latach powracam do inwestowania za pośrednictwem TFI

Niedawno podjąłem bardzo nietypową jak na mnie decyzję. Postanowiłem powrócić na rynek funduszy inwestycyjnych i zbudować na nim portfel służący pomnażaniu posiadanego kapitału w dłuższym horyzoncie. 

Być może wielu z Was nie wyda się ta wiadomość niczym szczególnym. Dla mnie jednak jest to przełom, gdyż od lat wyznawałem zasadę, że nie będę komuś płacił 4% rocznie za zarządzanie, skoro mogę to zrobić lepiej we własnym zakresie. Przecież te 4% rocznie przez 10 lat inwestycji oznacza oddanie zarządzającemu 1/3 kapitału (zakładając zerową stopę zwrotu). Na samym starcie mamy więc wiele powodów do tego, żeby nie przepadać za taką formą inwestowania. Musimy uzyskiwać odpowiednio wyższe stopy zwrotu, aby osiągnąć z tego zysk. Dlaczego więc powróciłem do TFI?

Przede wszystkim wynika to z chęci dywersyfikacji moich inwestycji i oszczędności. Nie wszystkie posiadane środki chcę wrzucać na giełdę, która bywa kapryśna. Oczywiście posiadam strategię inwestycyjną i jestem w stanie zarządzać ryzykiem portfela w taki sposób, żeby nie obawiać się bankructwa. Z drugiej jednak strony giełda to też ryzyko i powinno się tam angażować tylko te środki, które nie są przeznaczone na żaden konkretny cel i nie będziemy ich w określonej przyszłości potrzebowali. A każdy z nas ma, a przynajmniej powinien posiadać, określone pule środków mające szczególne znaczenie.

Jakie to są środki? Ot, chociażby fundusze bezpieczeństwa, które gromadzimy na wypadek jakichś nieprzewidzianych zdarzeń, jak utrata pracy. Zaleca się tu zgromadzenie kilkumiesięcznych zarobków, żeby móc w razie potrzeby szukać pracy bez ciśnienia, że nie mamy z czego zaspokoić potrzeb naszych i naszej rodziny. 

Mogą to też być środki, które zbieramy na konkretny cel. Wiemy, że będziemy ich potrzebowali za rok lub dwa i chcemy, żeby w razie potrzeby były pod ręką. Jednocześnie nie chcemy ich zbytnio ryzykować, gdyż wydatek jest pewny, jak chociażby wymiana samochodu, czy kupno mieszkania.

źródło: moneygrabbing.co.uk

Można oczywiście powiedzieć, że tego typu środki powinny się znajdować w bezpiecznym miejscu. Czyli gdzie? Na rachunkach oszczędnościowych? Ostatnio zauważyłem, że przestały mi się kapitalizować odsetki na koncie oszczędnościowym, co wynika z aktualnych poziomów stóp procentowych w naszym kraju. Lokaty również nie zachwycają wysokością oprocentowania. Oczywiście czasem trafiają się perełki, jak chociażby oferta Konta 360 w Banku Millennium z premią 55 zł. Ogólnie jednak rynek depozytów nie wygląda szczególnie ciekawie.

Dlatego bezpieczeństwo bezpieczeństwem, ale chciałbym jednak, żeby moje pieniądze na siebie (i na mnie) pracowały. Z tego też względu fundusze inwestycyjne wydają mi się dobrym rozwiązaniem na taką właśnie sytuację. Tym bardziej, że nie musimy przecież lokować wszystkich środków w funduszach bardzo agresywnych.

Drugim argumentem jest fakt, że pewnych rzeczy na rynku samodzielnie zrobić się nie da lub też ich wykonanie jest mocno problematyczne. Fundusze inwestycyjne dają dostęp do wielu rynków zagranicznych, na których indywidualne inwestowanie wiąże się z koniecznością posiadania rachunku maklerskiego z obsługą spółek z innych państw. A próba uzyskania takiej ekspozycji wymagałaby również zbudowania złożonego portfela, gdyż kiepskim pomysłem wydaje mi się kupno jednej spółki i życie w przekonaniu, że ma się ekspozycję na dany rynek. 

Na naszym rynku, zwłaszcza w ostatnim czasie, zauważamy różnicę w zachowaniu się indeksu Wig20 oraz sWig80. Podczas gdy ten pierwszy praktycznie stoi w miejscu, drugi dość dynamicznie pnie się w górę. Zauważyłem to chociażby w kwietniowych Spółkach Ciekawych Technicznie. O ile kupno Wig20 nie stanowi problemu (kontakt terminowy, ETF) o tyle trudno jest uzyskać ekspozycję na indeks małych spółek. A ich relatywna siła jest dzisiaj faktem.

Podobnie wygląda przewaga TFI na polu funduszy sektorowych. Można wybierać w globalnych spółkach wydobywczych, medycznych, innowacyjnych czy dywidendowych. Nie będziemy w stanie w łatwy sposób zbudować portfela opartego na podmiotach płacących atrakcyjne dywidendy, jeśli są one rozproszone po całym świecie. Fundusz ma takie możliwości i nam je oferuje.

Z powyższych względów, czyli niskich stóp i chęci uzyskania ekspozycji na ciekawe rynki, postanowiłem powrócić na rynek funduszy. Oprócz tego, że jednorazowo wpłaciłem tam określoną kwotę, zamierzam również dokładać tam kolejne środki, powiększając pulę inwestowanego kapitału. W ten sposób będę z jednej strony powiększał poduszkę bezpieczeństwa, a z drugiej czerpał zyski z inwestycji, o ile takie się pojawią (a taki jest plan).

Na jakie fundusze się zdecydowałem? Postawiłem na dużą ekspozycję na rynek akcji z podziałem na różne jego segmenty. W całości zrezygnowałem z funduszy obligacji, gdyż w mojej ocenie jesteśmy tam już blisko szczytu (jeśli już go nie przekroczyliśmy). Portfel podzieliłem na cztery części:

• ogólny fundusz akcji polskich,
• fundusz akcji małych i średnich spółek polskich,
• fundusz globalnych spółek technologicznych i innowacyjnych,
• fundusz globalnych spółek dywidendowych.

Skład portfela odzwierciedla więc moje pozytywne nastawienie do rynku giełdowego, ale z podziałem na różne jego segmenty, tak krajowe, jak i globalne. Ten sposób podziału powinien zapewnić mi wygładzenie krzywej kapitału, niezależnie od wahnięć w różnych częściach portfela.

Czy warto inwestować w TFI? Cóż, gdybym nie sądził, że warto, z pewnością bym nie kupował jednostek funduszy i nie pisał Wam o tym fakcie. Niemniej trzeba zachowywać dużo zdrowego rozsądku, zwłaszcza uważać na istotne zmiany sytuacji rynkowej, gdyż przegapienie istotnego momentu oznacza nie tylko spadki, ale również spadki za które i tak musimy zapłacić zarządzającemu.

W każdym razie otwieram nowy front walki z rynkami finansowymi. Trochę więcej analizowania i trochę więcej ryzyka, ale zwyczajnie nie mogę patrzeć, jak pieniądze się marnują.