Bohaterowie naszych czasów

Jestem osobą dość aktywnie korzystającą z internetu, w dużej mierze poprzez czytanie różnego typu serwisów, blogów i portali. Od jakiegoś czasu spotykam się z dużą ilością artykułów o głośnych nagłówkach w stylu "Rzucili pracę w korporacji na rzecz podróżowania po świecie", "Zniechęcenie w pracy" etc. Generalnie są to historie opisujące ludzi, którzy wyzwolili się z pracy w korporacji i zajęli się czymś innym lub też problemy, z jakimi borykają się na co dzień w związku ze złym szefem lub trudnościami ze współpracownikami. Czytam tak sobie i czytam o tym, jaka to straszna jest praca w korporacji oraz jakim tytanicznym wysiłkiem jest wyzwolenie się z jej oków i nóż mi się w kieszeni otwiera.

No do jasnej cholery!

Obraz, jaki się rysuje to korporacja będąca wielogłową hydrą, która czyni samo zło i wysysa ludzi. Ci, którzy mieli nieszczęście tam trafić są wykorzystywani, gnębieni, narażani na rozmaite szykany. Żyją w ciągłym zagrożeniu wypaleniem zawodowym, a kiedy w końcu uda im się wydostać z opresji i opuścić ten chory system, urastają do miana bohaterów, którzy przeszli przez piekło i przeżyli.

Czytam tak sobie i czytam, a później rozglądam się wokół siebie, gdzie widzę ludzi, z których 80% zarabia poniżej średniej krajowej, z czego ładne kilkadziesiąt procent na umowach cywilnych i już nic z tego nie rozumiem.

Bo przecież mam kilkoro znajomych w różnych korporacjach i wiem, że zarobki zazwyczaj przekraczają tam 5 tysięcy, a i kwoty pięciocyfrowe się zdarzają. I nie jest tajemnicą, że duże grono osób pcha się do korporacji drzwiami i oknami, żeby chociaż mieć w CV wpisaną którąś z rozpoznawalnych firm konsultingowych. I biedni zarabiają tam po sześć lub osiem na rękę płacząc, jak to ciężko, bo klimatyzacja powietrze wysusza i generalnie muszą się w weekend schlać, żeby odreagować trudy tygodnia.

Niedawno czytałem historię małżeństwa, które podróżuje po świecie z dziećmi. Fantastyczny temat na artykuł, współcześni bohaterowie. Tyle, że oni przez kilka lat pracowali sobie na kontrakcie, bodajże w Libii, kosili z tego grube pieniądze i dzięki nim teraz mogą sobie spokojnie poznawać uroki życia. Jakoś nie przypominam sobie podobnie spektakularnych wyczynów dokonywanych przez dwoje bezrobotnych.

Korporacja jest miejscem, do którego trafiają ludzie ambitni i wykształceni. Wykonują tam prace, których nie byłoby w stanie wykonać 80-90% społeczeństwa, dlatego też wynagradzani są za to sowicie. Gdyby nie było warto tam iść, to by się tam nikt nie pchał - proste. Jeśli ktoś opuszcza to miejsce po 2-3 latach, zazwyczaj ma w kieszeni kilkadziesiąt tysięcy oszczędności. I co? Oczywiście kolejne artykuły: "Rzucili pracę w korporacji i oddali się swojej pasji", "Z korporacji do Bangladeszu" etc.

Nie chcę niczego ujmować osobom, które w korporacji pracują lub pracowały. Co więcej, serdecznie im gratuluję, bo ja zapewne nigdy tam pracował nie będę. Jeśli wyniosły z tego cenne doświadczenie i trochę środków finansowych, tym lepiej. Ale nie jest niczym niezwykłym, jeśli ma się już kasę i spełnia się za nią marzenia.

Może niektórych zdziwię, ale osoby zarabiające 2 tysiące brutto też czasem odczuwają wypalenie zawodowe. Też mają dość, chciałyby wszystko rzucić w cholerę i gdzieś wyjechać. Tyle, że nie jadą, guess why. 

Popularnym tematem jest też rezygnowanie z dobrze opłacanej pracy na rzeczy pracy o mniejszych zarobkach, ale większym spokoju ducha i generalnie przyjaźniejszej atmosferze. Ale ale! Mówimy tu głównie o osobach, które zamiast zarabiać 8 tysięcy, godzą się na 6 tysięcy za święty spokój. A co ma powiedzieć ktoś, kto zarabia najniższą krajową i też już nie wytrzymuje ze swoim szefem? No właśnie...

Mówi się, że każdy ma to, na co zapracował. Też jestem tego zdania, ale mimo wszystko ciągle irytują mnie artykuły opisujące trudy życia osób znajdujących się w najwyższym decylu jeśli chodzi o poziom wynagrodzeń.

Wkurza mnie to. Jakoś tak po ludzku...